Reflectie

Net terug thuis gekomen van een zeer mooie India reis. 
De laatste dag zag ik een kalender van Kerala, de staat waar we op het einde verbleven. De slogan die erbij stond was 'Kerala, Gods own country'. Wat mij betreft geldt deze slogan ook voor Tamil Nadu (waar we het grootste deel van de reis waren). 

Het was een reis met een boeiende groep mensen. Velen kenden elkaar op voorhand niet, toch bleek de groep zeer goed samen te hangen. Een groep met aandacht en zorg voor elkaar. Een groep die verder wilde kijken dan de eerste blik. Een groep die kon relativeren wat ze zag, kijken voorbij het cultuurverschil. 

We komen terug met heel wat herinneringen aan onze reis. 
Herinneringen aan SCAD, de organisatie waarmee we samenwerken en waarvan we diverse projecten bezochten. Een organisatie die aandacht heeft voor mensen die anders van aandacht verstoken blijven. Een organisatie die mensen de kracht en de mogelijkheden heeft om hun leven in handen te nemen. Of het nu gaat over mensen uit de zoutmijnen, leprozen, zigeuners, of mensen met een beperking. 

Herinneringen aan het verkeer in India. Het verkeer is er altijd ongelofelijk, en soms ook echt gevaarlijk. Iemand uit onze groep had in een artikel gelezen dat je in het verkeer in India maar drie dingen nodig hebt: een goede toeter, goede remmen en 'good luck'. Toen de remmen van een busje het in de bergen begaven, hebben we ondervonden dat zelfs twee van de drie volstaan. 
Regels zijn er niet (of wij begrijpen in elk geval niet wat de regels zijn), koeien en geiten, voetgangers, fietsers, honden, auto's, tuktuks, bussen, vrachtwagens … alles door elkaar en eigenlijk in alle richtingen. Hier krijg je een GAS boete als je toetert. In India zou de staatskas onmiddellijk overvol zijn met zo'n maatregel. 

Herinneringen aan de verschillende landschappen, van drukke steden tot drukke dorpen, en drukke wegen die de twee verbinden (lintbebouwing is niet enkel iets van Vlaanderen), maar zeker ook heel mooie natuur. Van de kust tot de bergen. Grote waterpartijen, mooie theeplantages, natuurreservaten, veel dieren, veel vogels. 

Herinneringen aan lekker eten. Altijd uitstekend eten, soms heel verassend (zoals de 'sissler', een stoofpotje gekookt in een koolblad, dat heet stomend op tafel wordt gezet). Veel nieuwe smaken en geuren. 

Maar vooral herinneringen aan de vele mensen die we mochten ontmoeten. Open mensen, vriendelijke mensen, altijd dienstbaar, soms nieuwsgierig (vooral in die plaatsen waar we zowat de enige westerse toeristen waren … vele keren werden we gevraagd om met hen op de foto te staan … we waren een beetje een curiosum). 
Mensen die - net als ons - in hun land iets van hun leven maken, mensen die op zoek zijn naar geluk, mensen die iets willen betekenen voor elkaar. 

Blij met deze intense en mooie ervaring !

 

Philip Vanneste

 

laatste 1,5 dag

laatste 1,5 dag 

Kovalam, India op zijn toeristisch...

Een namiddagje luieren aan zwembad of een wandeling langs het strand of in het dorp ... voor iedereen wat wils.

En natuurlijk .... shoppen.

De volgende dag, voor wie wou, een bezoek aan Trivandrum-stad of een laatste dag luieren of ... Aruvedische massage...

Hilde en Koen kozen voor het laatste en zagen we tegen de middag 'binnenglijden' in totale zen-toestand.

De Trivandrum-bezoekers keerden terug met bewondering voor de bezochte 'art-gallery'/museum en met verhalen over het verkeer maar ook over de geziene tegenstelling qua 'woonst' tussen arm - rijk. Ja het blijft iets speciaals in India.

En 2 Scad'ers - Ann en Nadine -bleven iets langer hangen en bezochten er de zoo, om van dichtbij de exotische dieren te bestuderen die we vaak van veraf fotografeerden.

En toen was er het afscheidsdiner. Philip verwoordde er ons respect en dankbaarheid voor SCAD en dan vooral voor Charles, Radnaville en onze buschauffeurs die zo goed voor ons zorgden tijdens dit laatste deel van onze reis.

Daarna valiezen maken, nog wat soezen en om 00:45 een laatste keer valiezen inladen en met de busjes naar het vliegveld waar we onze chauffeurs nog eens extra bedankten.

Verrassing ons Heleen en 2 begeleiders krijgen voor het eerste deel van de reis een upgrade naar business-class. Emirates India en ons Sarah van reisbureau Omnia Roeselare (en natuurlijk ook Chrispadam) hebben duidelijk met elkaar contact gehad om alles nog vlotter te laten verlopen voor onze terugvlucht, 'zotjes'!!!, om af te ronden met Heleen's woorden.

17 of was het 18 april?

Een bewogen terugrit met de busjes SCAD vanuit Thekkadi naar Alleppi om in te schepen op 'the houseboat' een drijvend huisje in the backwaters van Kerala. Als slagzin 'God's own land' en das niet ver van de waarheid. Je waart je echt in het paradijs, kanaaltjes in alle formaten, rijstvelden afgewisseld met de kleurige Indiase huisjes. Bewoners aan het werk of bezig met hun dagdagelijkse bezigheden zoals afwassen, wassen in de kanaaltjes. En ... rust geen getoeter meer. Een adembenemende zonsondergang en een heel rustige nacht met bewaking van 'bezige' gekko's.

Die ene nacht brachten we door in beperkte groepjes van 6 op de 4 verschillende houseboats, want elke boot meerde aan op een heel verschillende  plaatsen, de SCAD-club werd dus heel even gesplitst.

Een aanrader voor wie naar India reist alhoewel een trip in de kano's = in de kleine kanaaltjes van de backwaters ook een aanrader is.

Morgenstond heeft goud in de mond, ons Ann was vaak diegene die 'het goud' ontdekte. Anderen bleven liever nog wat soezen.

Rond 10:00 meerde de boot terug aan en werden de busjes terug volgeladen met de SCAD-reizigers op naar Kovalam voor onze laatste 1,5 dag.

Foto's worden nog toegevoegd ...

15 april Thekkady van olifanten tot...

Blog 15 april:

Dinsdagmorgen slaagden een aantal moedigen onder ons erin om voor dag en dauw een verkwikkende duik te nemen in het zwembad van ons hotel… Ondanks het vroege uur was het water al aangenaam warm: ideaal om helemaal wakker te worden of misschien voor sommigen het moment om  terug in slaap te vallen J. Het moet gezegd: de afwezigen hadden ongelijk. Van al het geploeter in het water begonnen onze magen natuurlijk te knorren. We werden dan ook verwend met een bijzonder uitgebreid ontbijt.

Met een goed gevulde maag vertrokken we richting …. voor een olifantenritje. Daar toegekomen dachten we aanvankelijk aan Bellewaerde-toestanden waar dierengeluiden ons steevast tegemoetkwamen vanuit een resem luidsprekers. Bij nader toehoren bleken het echter de geluiden te zijn van een serieuse bende goed getrainde krekels die het toch een hele tijd volhielden. Alle aandacht ging vervolgens naar de ons opwachtende olifanten. Er zijn namelijk 2 soorten. Deze met ‘floppy disks’(lees Afrikaanse) en zij die het dan weer moeten stellen met ‘gewone’ flaporen(lees Aziatische). Er werd ons eerst wat interessante uitleg verschaft over de opleiding van de zwaargewichten, die 8 jaar in beslag kan nemen (is dan ook nodig als je in die tijd 50 commando’s onder de knie wil hebben). Bediening gebeurt via mensenvoeten ter hoogte van de gevoelige schuurpapierachtige achterkant van de oren.Wij werden vevolgens vergast op een ritje op de rug van de 3.5 ton wegende mastodont. Problemen om hem te bestijgen waren er niet aangezien er een platform voorzien was en het gewillige dier zich netjes naast het platform kwam opstellen. Wij kwamen traag op gang en zijn in de eerste versnelling blijven wandelen. Kort na de start was er voor enkele dikhuiden een sanitaire stop nodig.Wij kwamen terug op gang met iets minder ballast en dus ook geringere spanning van de buikriem. Voor sommigen werd dit echter het ietsje spanning te weinig, waardoor het harnas rond de bolle buik een eigen leven begon te leiden en de opzittenden iets meer dan gewenst overhelden. De begeleider kon alles tijdig corrigeren en met het nodige angstzweet werd het ritje verdergezet. Terug aangekomen aan de kade bleek het afstappen gemakkelijker te verlopen dan het opstijgen.

De begeleider trakteerde ons vervolgens op een demo en toonde ons hoe jumbo zonder moeite een boomstam van een ton vooruitsleepte en ook hoe hij erin slaagde om met zijn voorpoot de stam efkes te verschuiven. Er lag ook nog een lichter kalibertje van 350 Kgr dat hij zonder al te veel moeite  met enkele tussentijdse slurfbewegingen in de mond nam om er vervolgens mee te paraderen langs de enthousiaste kijklustigen van de SCAD-club ! Dan nog even groeten voor het publiek met opgeheven slurf en opdracht volbracht (voor onze “Memba”, want zo heette het dier)  .Iets verderop was een soortgenoot ons aan het opwachten in zijn nogal kleine badkuip. Daar konden wij hem zelf wassen met mini-schuurborsteltjes.  Nadat het dier gewassen was trakteerde hij ons op een verfrissend stortbad.

EEN BELEVENIS OM NOOIT MEER TE VERGETEN !

Later op de avond waren er dan nog de Kathakali dansers

Kathakali is een opmerkelijk samenspel van drama, dans en ritueel. De personages dragen uitgebreide, beschilderde maskers en verfijnde kostuums.

Het duurt ongeveer 3 uur om een personage klaar te maken.

De personages krijgen 6 jaar opleiding om met hun ogen. De gezichtsuitdrukkingen, de  houding en handbewegingen vormen een belangrijk onderdeel van de dans. De personages zijn  allemaal mannen die ook de vrouwelijke rollen voor hun rekening nemen.

Na dit optreden van de dansers gingen we nog een lekker avondmaal nuttigen

Heleen, Jose en Chris

 

woensdag 16 april

Blog 16/4/2014

Deze morgen had Philip koorts en besloot een dag te rusten. Spijtig want het programma was andermaal zeer gevarieerd.

We hadden zelfs de keuze deze morgen :

-          Ofwel ging je mee op trektocht in de natuur

-          Ofwel ging je varen op het meer

-          Ofwel ging je het dorpje  Kumily bezoeken

De trekkers maakten een hele mooie wandeling door de bergen nabij Teckkady, waar een natuurreservaat is van 950 km2. Er wandelen hier 1000 olifanten rond en 42 tijgers. Nochtans liepen we ongewapend met 3 gidsen het gebied door. Vooraleer we startten kregen we een grote kakki-kleurige  kous, die we in onze schoenen moesten stoppen.  Onder de knie moest je die dan toeknopen. We zagen er bijzonder elegant uit. Een beetje verderop ontdekten we waarom. Hilde besloot om die kous niet aan te doen, want met haar teensandalen zouden die niet passen. De gidsen hielden ons goed in de gaten. Gelukkig, want een aantal bloedzuigers hadden zich op de voeten van Hilde vastgezet en deden zich te goed aan het bloed van een blanke passant. Ook Nadine kreeg bezoek, net zoals Kries en Koen. Eigenaardig is dat je daar niets van voelt en er toch al een wondje is.

De tocht zelf was indrukwekkend, gevarieerd en vol ongekende geluiden. Op bepaalde plaatsen was het geluid oorverdovend. Ongelooflijk dat krekels zo veel geluid kunnen produceren. Daarnaast zagen we sporen van olifanten, een grote variatie aan ongekende boomsoorten, reuzeneekhoorns, vleermuizen die ondersteboven in de stam van de boom hangen… Simon zag zowaar een toekan en was onder de indruk van de slagkracht van zo’n vogel.

We zagen verschillende bijennesten in oude hoge bomen. Het is een hele klimpartij om daar de honing te bemachtigen.

De groep die koos voor de boottocht was al even enthousiast van de ijsvogel, de wilde varkens, de blauwe aap.

Na de verschillende tochten werd ons een zeer kleurige gevarieerde smakelijke maaltijd aangeboden. 

Daarna ging het richting teafactory. Onderweg konden we de mooie plantages bezichtigen. Ter plaatse kregen we de uitleg hoe de thee geplukt wordt, de blaadjes gedroogd en gemalen tot granulaat of poeder. Alles is heel arbeidsintensief. Mensen werken in moeilijke omstandigheden in de warmte, het lawaai en stof. Waar wij denken dat thee gezond is voor ons, voor zij die de bereiding moeten doen is het absoluut niet het geval.

Na een donderbui gingen we opnieuw naar een cultureel evenement. De Martial krijgers brachten een spectaculaire show, een mengelmoes van religieuze rituelen en acrobatie.

De avond werd afgesloten in een schitterend restaurant waar we de locale keuken nog maar eens in al zijn facetten konden proeven. Rijstpannenkoek, groentencurry in verschillende smaken, heerlijke vis, variatie aan desserts. We ronden de avond af met een spelletje kaart en een Kingfisher bier in de polyvalente ruimte van het hotel(feestzaal, slaapzaal voor het personeel, en wie weet wat er nog allemaal in gebeurt).

Morgen gaan we richting backwaters. Iedereen kijkt daar naar uit. Een hele dag en nacht varen in een prachtig natuurgebied.  Hopelijk kunnen de baterijen voor sommigen wat worden opgeladen zodat ze ook de volgende dagen kunnen genieten van het prachtige India.

Groeten van Koen en Hilde

 

 

 

Madurai 14/4/2014

Maandag 14 April 2014,

 

Na een korte afscheidsceremonie voor de guesthouse crue , vertrokken we voor een 3u30 warme busrit naar Madurai, stad met meer dan 1miljoen inwoners, hoofdstad Van Tamil Nadu.  We zagen  het dorre landschap veranderen in een meer ontgonnen groenere omgeving en reden in een nog chaotischer verkeer de stad binnen.  We zagen opmerkelijk veel meer “cycle toucktoucks” .

Tot onze grote verbazing reden we Heritage Madurai binnen. Een resort met villa’s in koloniale stijl, gelegen in een tropische plantentuin.
We werden  verwelkomd met de typische Indische rituelen en met een verfrissend limoendrankje.
Onze bagage werd keurig naar onze respectievelijke kamers gebracht.
We werden  vergast met een verfijnde lunchbuffet: zacht soepje met spicy broodje, tien warme groetenbereidingen, zeven koude groentjes, kip en bijzonder lekkere vis  en als toetje een keuze uit een ruim assortiment desserts  en koffie of thee….
Velen konden niet weerstaan aan een vluggerdje in het  schitterende zwembad!
Algemene beoordeling :“’t is er over, maar we zijn toch zeer content” J
Ook dit is Indië….

Het geplande bezoek aan het Ghandi museum viel in duigen want gesloten wegens Hindoe nieuwjaarsdag, dus danop weg naar de grootste tempel van Tamil Nadu . Een parkeerplaats vinden is hier blijkbaar ook  niet vanzelfsprekend. Charles nam ons mee naar de enige toegankelijke east tower waar massa’s Hindi in rijen aanschoven om de tempel binnen te gaan. Uit noodzaak moest de tempel dus van buitenaf bewonderd worden en werder keurig geshopt in de talrijke omliggende “winkels”.

Aan de zuidelijke toren stond opmerkelijk minder volk in de rij, dus besloten enkelen waaronder wij dan toch binnen te gaan en dit was meer dan de moeite waard!

Vandaag werden we ook  geconfronteerd met  mensen die het duidelijk minder goed hebben

Van op de zevende verdieping met een panoramisch zicht op Madurai by night, genoten we  van diverse variëteiten aan pannenkoeken met diverse (spicy) sausjes.

Met zeven raceten we met de touc touck naar onze verblijfplaats! Een hele belevenis  en bovendien waren we nog eerder thuis dan de minibusjes, althans de onze die niet zonder brandstof was gevallen…

Madurai, een stad vol contrasten die we duidelijk aan de lijve ondervonden

 

Kries en Sonja

Watervallen en Bio-tuinen

Vandaag terug  een bijzonder leuke dag in India.

Bij het verlaten van SCAD merken we onmiddellijk dat het  verkeer nog drukker is dan gewoonlijk.( jaja je leest het echt wel goed: nóg drukker dan gewoonlijk)

Het hyper drukke verkeersmysterie  wordt gelukkig snel opgelost door Charles, onze gids. Hij weet ons te vertellen dat de voorouders vandaag vereerd worden . Dit feest is te vergelijken met Allerheiligen  bij de Christenen.

Keurig uitgedoste families ontmoeten elkaar om gezellig samen te zijn . Sommige hebben hiervoor zowat de helft van hun inboedel verzameld. Je kan het echt zo gek niet bedenken of ze hebben het mee: potten, pannen,…Elk vervoersmiddel  lijkt hiervoor geschikt te zijn.

Zelfs kippen en geiten  mogen vandaag vervoerd worden op de bus. De CEO van De Lijn zou dit waarschijnlijk  een minder leuk idee vinden maar hier lijkt dit de normaalste zaak van de wereld te zijn. Helaas krijgen de dieren een ticketje enkele reis want eenmaal ze hun bestemming bereikt hebben,  worden ze geslacht en met veel smaak opgegeten…

Na een uurtje rijden in het immer spannende Indische verkeer  bereiken we  veilig en wel  onze bestemming  : DE WATERFALLS. Met bijhorend ontvangstcomité: de aapjes! Ze zien er bijzonder schattig uit maar hebben toch een vervelend karaktertrekje: eten wegkapen. Ze deinzen er niet voor terug om het uit je handen weg te nemen en zich daarna vliegensvlug uit de voeten te maken.

De weg er naartoe was een belevenis op zich. Zelden kregen we zo’n mooie natuur te zien .Eenmaal ter plaatse staat er ons alweer een verrassing van formaat te wachten . Want zeg nu zelf: een douche nemen onder een waterval met je kleren aan, tussen Indische vrouwen, dàt is toch niet alledaags… Verfrissend was het in ieder geval! Een bezoekje aan de plaatselijke tempel mag natuurlijk ook niet ontbreken...

’s Namiddags bezoeken we de organic gardens. De verantwoordelijke probeerde ons in het typische Indische Engels uitleg te geven over het project. Boeiend, maar voor sommigen onder ons blijft dit toch een beetje Chinees (en dit in India). We onthouden vooral dat ze ook in India bekommerd zijn om het milieu.

Om ons verblijf in SCAD af te ronden worden we getrakteerd op een quizavond. Vooral de doe-vragen zorgen voor de nodige hilariteit J. Het eerste deel van de reis kan alvast niet meer stuk!

Tot gauw voor meer nieuws!

Heleen en Linda

 

 

 

Zaterdag 12 april 2014

Hallo Caroline. Ga je mee op uitstap?

Ja, Caroline. Ik weet een magische plaats waar drie zeeën samenkomen: de Arabische zee, de Indische oceaan en de zee van Bengalen. Dat plaatsje heet Kanyakumari.

Ok, klinkt speciaal. Hoe gaan we daar naartoe?

Wel, eerst brengt ons minibusje ons naar de stad zelf waar we de boot nemen naar het eiland met de tempel.Blijkbaar zijn we niet de enigen die deze plaats willen bezoeken. Er zijn lange wachtrijen maar gelukkig zijn er zitjes aanwezig om het  wachten te verzachten.

Caroline, vind je ook niet dat we hier zoveel bekijks hebben?

Ja Caroline, vele zwarte Indische kijkers staren ons aan. Indische toeristen nemen zelfs foto’s van onze groep. Sommigen vragen ons van welk land we afkomstig zijn.

Is deze tocht niet gevaarlijk?

Nee, helemaal niet want we krijgen “superhippe” oranje reddingsvestjes zodat we veilig de overkant halen.

Caroline, heb je je witte sokjes bij?

Hoezo Caroline?

Alle tempels worden blootvoets betreden. Er zijn witte stroken geschilderd op de grond waardoor de stenen minder heet aanvoelen. We hebben nog nooit zoveel mensen spontaan tussen de lijnen zien lopen. J

Waarvan neem je een foto, Caroline?

Ik neem een foto van dat reuzengroot standbeeld van Swami Vivekananda, de grote inspirerende filosoof van Tamil Nadu. In de ene hand houdt hij palmbladeren vast. Palmbladeren dienden in vroegere tijden als papier. Met zijn andere hand steekt hij drie vingers omhoog, symbool van drie thema’s in zijn oeuvre namelijk het leven zelf, de betekenis van het leven en liefdadigheid.  In zijn werk is het getal 133 belangrijk. De Tamil bijbel bestaat uit 133 hoofdstukken en elk hoofdstuk bestaat uit 133 coupletten. Het standbeeld zelf is 133 voet hoog!

Kom je eens? Er is hier een rustig plekje waar we even tot rust kunnen komen. Aum….aum…..aum….

Voel je je niet goed?

Toch wel, maar ik ben aan het mediteren. Aum is het woord dat je uitspreekt als je mediteert. Bedoeling is dat het uit je buik komt en het refereert naar het geluid dat je hoort als je je diep onder water bevindt.

Bij mij komt er een ander geluid uit mijn buik. Die van de honger. Gelukkig hebben onze lieve gidsen Radnavel en Prince een heerlijke Indische maaltijd voorzien in het restaurant “Seaview”. Ontgoocheling voor degenen die droomden van een super uitzicht en een lekker ijsje. Dit wordt ruimschoots gecompenseerd door aangename en leerrijke gesprekken . Zo kwamen we te weten dat Indische mannen graag shoppen. Zij kiezen vooraf enkele  stoffen uit voor de toekomstige sari  van hun echtgenote. Zij past deze en mag haar voorkeur doorgeven. Mannen kiezen zelf hun outfit. De mama kiest wel de kledij van de kinderen.

Heb je zin in een bezoek aan het museum gewijd aan Mahadma Ghandi?

Ja, ok naar het schijnt is de gids een zeer gedreven man die boeiend over het leven  van Ghandi kan vertellen. Jaarlijks, op 2 oktober, de verjaardag van Ghandi schijnt de zon door een opening in het dak van het gebouw recht op de gedenkplaat van Ghandi.

Kunnen we deze mooie dag afsluiten met een romantische zonsondergang?

Zeker! Als locatie kiezen we het meest zuidelijke punt van India.

Ziezo, dit is het verslag van de twee “Carolinetjes”. In Indië kiezen de ouders niet allen de naam uit voor het kind. De  hele familie helpt de naam kiezen. De naam met de meeste stemmen haalt het. De meeste kinderen hier krijgen pas na 2 à 6 maanden na de geboorte hun definitieve naam.

Of we dezelfde naam zouden hebben mochten we in Indië geboren zijn, dat betwijfelen we. Eén ding staat wel vast: we maken veel plezier en hopen dat onze lach nog vele keren mag gehoord worden!

Vrijdag 11/04

Vrijdag 11/04/14

Wist je dat…
we deze voormiddag een dorpje waar ze sari’s weven gingen bezoeken?

 

Wist je dat …
de meeste mensen hier wevers zijn?
hun weefgetouwen in de huisjes staan waardoor ze nauwelijks nog plaats hebben om te leven?
er in zo’n dorp ongeveer 200 families samen wonen, waar zowel mannen als vrouwen hun beroep van generatie op generatie leerden.
je voor een gewone sari van 5m stof ongeveer 3 dagen nodig hebt en deze ongeveer 800 roepies (10€) kost?
een zijden sari 7 dagen tijd vraagt om die te maken en om een nieuw motief te installeren je ongeveer 4 dagen tijd nodig hebt.

Wist je dat..
we deze voormiddag ook een bezoek brachten aan het CBR wat je bij ons kan vergelijken met thuisbegeleiding.Mensen worden vanuit de kracht van de gemeenschap terug in de Indische maatschappij gebracht.
kinderen uit 500 verschillende dorpen samengebracht worden om te kijken welke begeleiding ze kunnen geven ifv hun algemene ontwikkeling: advies, sport en dans, doorverwijzing naar speciale school indien nodig, spraaktherapie, voedingsadvies, ….

Wist je dat..
de bezoeken deze voormiddag zo vermoeiend waren dat onze Simon bij aankomst met de bus in de guesthouse pas wakker werd na het zingen van Broeder Jacob.

Wist je dat…
we deze namiddag eens zelf de stad Tirunelveli  verkenden vanuit een “tuctuc” (autoriksja)?

Wist je dat…
daarna nog verder winkelden, dat Amy zelf een kleedje liet naaien en dat die klus geklaard was in een uurtje voor minder dan 10€

Wist je dat…
last but not least we verrast werden door Charles met een Indisch cinema bezoek! J

Wist je dat…
Als je s’ avonds als laatste gaat slapen je de nachtwaker betrapt die schrikkend waker wordt met zijn “hand”geweer op jou gericht. Hilarisch!!

 

 

Nadine en Ann

De zoutmijnen en project biogarden 10/04

Donderdag 10/04

Vanmorgen zijn naar Indische normen vroeg vertrokken (9u).

We hadden een lange rit van 2u voor de boeg. Dit over landelijke wegen en jawel ook een stuk autostrade met 2 rijvakken waar ook koeien en  geiten en zelfs mensen de weg oversteken. Onderweg passeerden we langs een reuzengroot beeld: de apengod!

Het project dat we deze morgen bezochten lag in Tuticorn. Een afstand van ongeveer 90 km vanuit Cheranmahadevi onze huidige thuisbasis.

De eerste tussenstopndeze morgen gaf ons een duidelijk beeld van wat de zoutmijnen in Tuticorn zijn.

Vanop een brug kregen we een perfect zicht op de zware arbeid. de impact op de omgeving en het volume zout dat gewonnen wordt.

Volgens Charles onze gastheer is de zoutmijn industrie in het zuiden van India goed voor een totale tewerkstelling van 60.000 mensen, waarbij de meesten slechts een loon hebben van 1€/uur.

Automatiseren behoort zeker tot de mogelijkheden, maar dan staat een groot volume van deze arbeiders zonder job. Een alternatief is er in deze regio niet voor handen.

Bij het eerste eindstation zagen we pas echt goed hoe zwaar de arbeid was (zie foto).

De winning gebeurt door het pompen van zoutwater in ondiepe bekkens, door de felle zon droogt het bekken uit en kan er na 20 dagen zout gewonnen worden.  

Regen is voor de zoutwinning fataal omdat dit het zoutpercentage sterk beïnvloedt. Bij enkele uren regen moet het proces van nul heropgestart worden.

De arbeid is zwaar werk en zeer ongezond. De mannen trekken het zout uit de mijnen, de vrouwen dragen het zout, met een totaal gewicht van 25kg, op hun hoofd naar de opslagplaatsen. De mannen hebben last van zoutwonden aan de voeten, problemen met hun ogen door het zout en de felle zon. De vrouwen hebben last in de nek en reuma. Vroeger werden ook kinderen tewerkgesteld vanaf 8 jaar, maar dit is vandaag verboden en kan het pas vanaf 14jaar.

Rondom de zoutmijnen vormen zich dorpen en communes die het moeilijk hebben om te overleven.

SCAD werkt in deze regio rond onderwijs, verzorging, voeding en hygiëne.

We bezochten er hun uitvalsbasis waar een schooltje was voor kinderen tot 6 jaar en een antennepunt van 6 medewerkers die dienstverlening bieden in de regio en ter plaatse.

Het tweede project dat we bezochten legt zich toe op de agricultuur in de regio. Ook deze site heeft twee belangrijke doelstellingen. In de eerste plaats is het een school voor agricultuur: landbouw, veeteelt en viscultuur.  De tweede doesltelling is de ondersteunig aan lokale boeren. Voor de landbouw leggen ze de focus op de verbetering van de landbouwgronden. Voor het bewerken laten de boeren een analyse uitvoeren van hun grond. Op basis van de resultaten worden biologische mest en bestrijdingsmiddelen aangeboden. Op lange termijn zal dit de vruchtbaarheid van de percelen verhogen. Daarnaast biedt SCAD plantgoed, zaden en jonge bomen aan.

Voor het kweken van dieren  leggen ze de focus op pluimvee en in bijzonder op kippen en kwartels.

Na de theoretische uitleg was er een rondleiding in het groen. Een verademing ondanks de hitte (40graden).

Op de terugweg zagen we opnieuw de drukte in de straat. Studenten die naar huis reden met de fiets, bussen en toektoek.

Door de verkiezingen is er ook extra politie op straat. Dit hebben we aan de lijve ondervonden door een controle op de doortocht.

Vandaag was het net zoals de vorige dagen zeer lekker.

Tijd om af te sluiten want onze zonen willen met zijn allen de Weerwolven van Wakkerdam spelen.

Ingrid en Koen (Staelens)

Evernote helpt u om alles te onthouden en moeiteloos te organiseren. Download Evernote.

Dag 1 en 2 (omdat een aantal het niet terugvinden op Facebook)

Opnieuw richting India:

Om 8.30u paraat aan de parking van de schapenweide van DSI. Iedereen was goed op tijd. De bus kwam met enige vertraging aan maar alle bagage geraakte in de bus. Klaar voor de busrit naar Amsterdam.

Op het vliegveld aangekomen leek alles vlekkeloos te verlopen tot bleek dat Heleen extra beenruimte nodig had op het vliegtuig. Een dame begon zich met de vraag te bemoeien. Heleen zou thuis moeten blijven want ze had geen business seat aangevraagd. Na veel gepalaver en over en weer getelefoneer kon Heleen op eigen risico toch proberen of ze in het vliegtuig kon zitten. Ondertussen hadden we al een actiecomité opgericht en waren we van plan het vliegtuig aan de grond te houden indien ze geen valabele stoel voor haar konden organiseren.  Maar zover is het niet gekomen. Heleen paste in een stoel waar er extra beenruimte voorhanden was. Iedereen content dus.

Van zodra in het vliegtuig was iedereen super vriendelijk en bezorgd. In Dubai en India werden we zowaar geëscorteerd om overal naar toe te gaan. Eens in Trivandrum stond Mr Charles ons breed lachend op te wachten. De valiezen werden op het dak van de bussen gestapeld. Een klein probleempje: het goot pijpenstelen. Niemand wist goed welke valiezen in de bus of op het dak lagen. Enige ongerustheid ontstond. Gelukkig duurde de stortbui niet lang.

Aangekomen in het hotel in Kovalam was voor enkelen onder ons het bed zeer welkom. 36 uur onderweg zonder slaap begon zijn tol te eisen.  Anderen hadden wat werk om de natte kledij uit te stallen in de kamer. Een powernap van een uurtje deed wonderen. Dan een heerlijke maaltijd met zicht op zee. Een frisse duik (hoewel het voelde aan als een heerlijk bad) in de zee was heerlijk. De eerste cadeaus voor het thuisfront werden gekocht.

’s Avonds opnieuw een heerlijke maaltijd aan de kust, een glaasje wijn, een frisse pint. Een perfecte start voor een goede nacht.

Na een heerlijk ontbijt vertrokken we eindelijk richting SCAD. De indrukken onderweg zijn indrukwekkend. Het getoeter langs de weg, de koeien ( de remtesters zoals die dieren hier worden beschreven) die de weg oversteken, het vlees en de vis langs de weg, in foto’s niet te vatten.

Het welkom in SCAD is voor ervaren scadreizigers nog altijd even indrukwekkend. Kinderen en begeleiders staan ons op te wachten met muziek, bloemenkransen en kaarslicht om ons hartelijk te verwelkomen.

Eens aangekomen staat Wimela klaar om ons te verwennen met een heerlijke maaltijd. Kleurig, geurig en bijzonder smakelijk. De rest van de kookploeg is apetrots als de gasten tevreden zijn.

Prince nam ons al mee naar 2 kinderen die een paar jaar geleden door Dr Luc geopereerd waren. Het jongentje met de orthese was gelukkig om te tonen hoe vlot hij kons stappen. Zijn vader dankte nog eens uitvoerig voor de inspanningen. Ook het meisje met de klompvoet was zeer gelukkig dat ze nu mooie sandaaltjes kon aandoen en vlot kon stappen.

Ondertussen konden we met de groep al eens stilstaan bij de ervaring van de eerste dagen in India. Heel opvallend hoe divers de ervaringen zijn. Mooie natuur, vuiligheid langs de weg, fier volk, hartelijke mensen, goede bankier, sfeer in de groep prima,…

Tot een volgende

 

 

 

 

Dag5: Gipsy- Leprozendorp & Tirunelveli

Koen pakt zijn leesbrilleke…. Een momentje…. Het is halftien en we hebben net zalig gegeten, gelachen…

Koen: Ah Lieve, dat is een goed begin van nen blog. Hoe vond jij het vandaag ?

Lieve: super, he, Koen…. We jeunen ons… Van als we opstaan tot we gaan slapen. Vanmorgen weeral een lekker ontbijt, geroosterde broodjes, zuiverzoete honing, rijst met kokos, en banaantjes die smelten in de mond… We worden gesoigneerd als prinsen en prinsessen. De busjes en den jeep stonden om halftien  klaar om ons naar de gibsycommunity te brengen.

Koen: Ja, da was interessant. We werden er goed onthaald. Met dansjes en een speech over het project. Naga vertelde ons hoe ze meer dan 50 huizen bouwden en op die manier een eerste ‘vaste stek’ creërden voor hen. Ook de vrolijke discipline in het schooltje was opvallend.

Lieve: Ja, de oogskes blonken… van de enthousiaste kindjes, hun fiere leerkrachten én van ons… Daarna ging het richting leprozendorp,he.  Zoveel veerkracht en kracht … Een tweede leven bouwden velen van hen daar op.

Koen: Als je weet dat de leprozen verbannen werden uit hun dorp en letterlijk ‘in de goot’ moesten overleven. Dan is het toch een wonder hoe die gemeenschap er nu uitziet. Ze worden niet meer gestigmatiseerd. Ze krijgen de nodige verzorging, waardoor de ziekte niet meer besmettelijk is én ze kunnen een nieuw leven en zelfs een nieuw gezin stichten.

Lieve: Daarna ging het terug richting guesthouse, langs de drukke weg vriendelijk toeterend, en Amy zag er zelfs een echte olifant in een  voortuintje. Koeien, zeemvellen en andere (ja, ook zwart-witte), … We hebben schatten van voorzichtige chauffeurs die drempels en putten omzichtig vermijden.

Koen: Vanmiddag was het eten ook al super. Met rijst in karnemelk en ook rijst met curry. Rode bietjes en uitjes, papadums, vis. En altijd wel een beetje gember of enkele curry-leaves in een gerecht. Vanmiddag kregen we te horen dat het programma wat veranderde.

Lieve: Aan de Indische timing zijn we al wel wat gewend… hoewel : het valt echt wel heel goed mee. Ik verdenk er niet zozeer de Indiërs, maar wel onze Vlaamse mannen van om éérst het shoppen in de planning op te nemen, en pas daarna de tempel te bezoeken. Zo bleef het uurtje shoppen “gecontroleerd”…  Toch vreemd dat Philip en Koen ons dat kwamen meedelen. Allicht hebben ze het met Charles op een akkoordje gegooid J

Koen: Het is een hele onderneming om naar het centrum te rijden van het klein provinciestadje Tirunelveli met zes miljoen inwoners. We zouden mogen rijden met ons Europees rijbewijs, maar ik raad het niemand aan. En dan het centrum : heel veel mensen met daartussen een straat vol verkeer. Een mengeling van oude wrakken van bussen, kleinere wagentjes, taktaks (gemotoriseerde driewielers) en heel veel bromfietsen en fietsen.

Lieve: Eén straatje te voet langs winkeltjes en kraampjes, en we hielden het voor bekeken. Potys, de grote winkelzaak met stoffen, sari’s, sjaals en tuniekjes, kon ons meer bekoren. Zoveel goede raad en advies krijg je bij ons niet hoor…

Op blote voetjes ging het daarna naar de tempel. Onze reisbegeleider Radnavil  gidste ons doorheen een doolhof van straatjes binnenin de tempel. Mystiek, witte stippen, een korte introductie in het Hindoeïsme (maar daar weet jij meer van, he, Koen) en als kers op de taart een zegening door de olifant en Heleen die weeral haar grenzen verlegde  ….

Koen: Wat wordt het vanavond. Een spelletje weerwolven (zoals gisteren) of samen iets drinken ? Ik zie in ieder geval dat de dames hier een modeshow opvoeren met hun nieuwe aankopen, terwijl Wimala uitleg geeft hoe je een sari moet draperen.

Lieve: zijn dat je voet- of schoenzolen…? Tijd voor een douchke, zeker? Of Hilde zal denken dat ze met zwarte Piet in bed ligt…

Koen: Goed advies !

 

Koen Oosthuyse en Lieve Borremans

dag3 bezoek centra SCAD

Een beetje nieuws vanuit het verre India.
Dinsdagmorgen terug genoten van een heerlijk ontbijt bereid door Wimela en haar kookteam. Als dessert kregen we de kans om de heerlijke Indische bananen te proeven, eenmaal je deze gegeten hebt, ben je er helemaal aan verkocht. Ze worden rechtstreeks geplukt van de bananenbomen die zich op het domein bevinden.
Om 9.45u vertrokken we richting het nieuwe revalidatiecentrum van SCAD. Een kort ritje maar daarom niet minder prettig. Het verkeer is een avontuur op zichzelf: de toeters doen hier overuren, inhalen in een bocht is hier helemaal oké,...
Aangekomen in het revalidatiecentrum werden we hartelijk verwelkomd door het personeel en de kindjes. We werden terug versierd met lekker ruikende bloemenkansen en kregen een rode stip op ons voorhoofd. Daarna stond er een rondleiding op het programma. Verschillende disciplines zijn ondergebracht in het gebouw om kinderen met een beperking en hun ouders de nodige hulp en begeleiding aan te bieden. Niet alle gebouwen waren al klaar maar toch konden we deze bezichtigen zoals de operatiekamer. Het gebouw is gigantisch groot, gelukkig hadden we een gids bij ons of we liepen er nog rond. De accommodatie is dik in orde, ze beschikken onder andere over een kiné-, ergo- en logoruimte.

Rond 13uur zijn we terug vertrokken naar het guesthouse waar Wimela terug klaarstond met een lekkere maaltijd. Na de maaltijd rusten we even uit en starten we een rondleiding op het domein zelf waar allerlei schooltjes zijn. Opnieuw werden we hartelijk verwelkomd en kregen we een mooie rode stip op ons voorhoofd.
We bezochten als eerst de klassen met kinderen met een beperking. Het was spectaculair om te zien hoe kinderen van zoveel jaar geleden een evolutie hebben gemaakt. De kinderen zaten vol enthousiasme en toonden wat ze deden in klas. Daarna gingen we de andere klassen gaan bekijken zoals de techologische sector, leerkrachten, alles met motoren, politie,...

Heleen & Amy

Dag 3 Morgen in Kovalam en Reis naar SCAD - sfeerfoto's

Enkele sfeerfoto's dag 1 & 2

Dag 1 en 2
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=712226175501966&id=670165376374713